Hmm, hetta er mín seinasta meining í ár, - í hesi øldini, - í hesum ártúsund, fyri at brúka stór orð. So eg kann næstan ikki loyva mær at hava eina “lítla” meining......
Ja, eg kann líka so væl siga tað bart út: Eg haldi, vit eru óvanliga heppin, ja, vit her í Føroyum. Tað er bara alt ov sjáldan, at vit steðga á eina løtu ella fimm og hugsa um tað.
Okkara lítla klettaland er so rokað av møguleikum, at vit ofta ikki síggja skógin fyri trøum.
Lat meg líka gjøgnumhola eini 3-4 av teimum vanligastu argumentunum fyri grenj um okkara land:
Tann mest vanliga orsøkin til grenj, men eisini tann mest “sakleysa”: Veðrið er av hundunum til!
Veðrið er fjølbroytt. Vit fáa ongantíð tíð at blíva troytt av tí. Sjálvt summar og sól kann verða troyttandi í longdini, og ein góð ódn, sum ruskar hárið og sinnið, er ikki altíð so galin at seta tankarnar á pláss......
Ein líka vanlig: Vit eru langt burturi frá øllum, her gloymd úti í Norðuratlantshavi!
Men hvat við at venda tí á og siga, at vit so eru so mikið nógv frælsari til at gera sum okkum lystir, og fyri at lodda dýpi, so er verðin jú kortini ikki longur enn eitt telefonstikk burturi.......
Og so tann versta: Vit eru so fá og so smá!
Tíbetur! Hvussu nógv einfaldari verður ikki tað allarmesta, tá tað ikki eru ov nógvir kokkar? í Føroyum kann næstan einoghvør, ið hevur eitt gott hugskot og vilja til at gjøgnumføra tað, gera tað hann droymir um, hvussu gott ella hvussu svakt tað annars er. Alt í lagið, kanska verður tað ikki á tí málistokki, sum tað hevði kunnað verið í einum stórum landi, men í minsta lagið slapst tú at gera tað. Í einum størri landi sleppur tú als ikki framat at royna teg, tí tað eru so nógv um boðið.
Nettupp tí at vit eru so fá og smá, so er pláss fyri øllum.................
Ja, nú droymi eg........ eg meini sjálvandi: so átti at verið pláss fyri okkum øllum..... Tí at vit eru so fá, so hava evnini hjá hvørjum einstøkum menniskja í landinum týdning fyri heildina. Men tíverri er tað innanfyri øll øki í samfelagnum galdandi, at tann, sum er ov øðrvísi, ov nógv uttanfyri teir givnu normarnar ella rákini ikki er vælkomin, og kann vera, um ikki beinleiðis útihýstur, so útifrystur. Og tann sum sær sítt egna virði og ger tað, hann heldur vera rætt og vágar sær at stinga heysin eitt sindur upp um fjøldin, hjá honum er tað bara ein spurningur um tíð, nær guilliotinan dettur og kvettir hendan hugmóðuða heysin av. Munnu ikki øll, sum nakrantíð hava gjørt nakað eitt sindur óvanligt og framskygt her á landi
, standa og bíðja eftir nær tað verður teirra túrur til at hava gjørt ov nógv um seg?
Og tað er tað sum eg ikki skilji, - ikki vil skilja. Hví eru vit ikki greið yvir, hvussu nógv vit í veruleikanum kunnu útinna í einum lítlum landi, har tað skuldi verið hvaðna lættari at samskift enn í einum stórum landið. Í staðin fyri at kuta høvdið (og eldhugan) av fólkið, sum vilja og tí kunna nakað, áttu vit at stuðla teimum. Við eitt sindur minni av smáligheit og øvundsjúku og eitt sindur meira av opnum sinni, vælvild og samarbeiði kundu vit rokki langt í einum samfelag sum okkara, sum júst hevur tann stóra fyrimunin at vera lítið, og tí so nógv lættari at flyta....
Ja, eg kann líka so væl siga tað bart út: Eg haldi, vit eru óvanliga heppin, ja, vit her í Føroyum. Tað er bara alt ov sjáldan, at vit steðga á eina løtu ella fimm og hugsa um tað.
Okkara lítla klettaland er so rokað av møguleikum, at vit ofta ikki síggja skógin fyri trøum.
Lat meg líka gjøgnumhola eini 3-4 av teimum vanligastu argumentunum fyri grenj um okkara land:
Tann mest vanliga orsøkin til grenj, men eisini tann mest “sakleysa”: Veðrið er av hundunum til!
Veðrið er fjølbroytt. Vit fáa ongantíð tíð at blíva troytt av tí. Sjálvt summar og sól kann verða troyttandi í longdini, og ein góð ódn, sum ruskar hárið og sinnið, er ikki altíð so galin at seta tankarnar á pláss......
Ein líka vanlig: Vit eru langt burturi frá øllum, her gloymd úti í Norðuratlantshavi!
Men hvat við at venda tí á og siga, at vit so eru so mikið nógv frælsari til at gera sum okkum lystir, og fyri at lodda dýpi, so er verðin jú kortini ikki longur enn eitt telefonstikk burturi.......
Og so tann versta: Vit eru so fá og so smá!
Tíbetur! Hvussu nógv einfaldari verður ikki tað allarmesta, tá tað ikki eru ov nógvir kokkar? í Føroyum kann næstan einoghvør, ið hevur eitt gott hugskot og vilja til at gjøgnumføra tað, gera tað hann droymir um, hvussu gott ella hvussu svakt tað annars er. Alt í lagið, kanska verður tað ikki á tí málistokki, sum tað hevði kunnað verið í einum stórum landi, men í minsta lagið slapst tú at gera tað. Í einum størri landi sleppur tú als ikki framat at royna teg, tí tað eru so nógv um boðið.
Nettupp tí at vit eru so fá og smá, so er pláss fyri øllum.................
Ja, nú droymi eg........ eg meini sjálvandi: so átti at verið pláss fyri okkum øllum..... Tí at vit eru so fá, so hava evnini hjá hvørjum einstøkum menniskja í landinum týdning fyri heildina. Men tíverri er tað innanfyri øll øki í samfelagnum galdandi, at tann, sum er ov øðrvísi, ov nógv uttanfyri teir givnu normarnar ella rákini ikki er vælkomin, og kann vera, um ikki beinleiðis útihýstur, so útifrystur. Og tann sum sær sítt egna virði og ger tað, hann heldur vera rætt og vágar sær at stinga heysin eitt sindur upp um fjøldin, hjá honum er tað bara ein spurningur um tíð, nær guilliotinan dettur og kvettir hendan hugmóðuða heysin av. Munnu ikki øll, sum nakrantíð hava gjørt nakað eitt sindur óvanligt og framskygt her á landi
, standa og bíðja eftir nær tað verður teirra túrur til at hava gjørt ov nógv um seg?
Og tað er tað sum eg ikki skilji, - ikki vil skilja. Hví eru vit ikki greið yvir, hvussu nógv vit í veruleikanum kunnu útinna í einum lítlum landi, har tað skuldi verið hvaðna lættari at samskift enn í einum stórum landið. Í staðin fyri at kuta høvdið (og eldhugan) av fólkið, sum vilja og tí kunna nakað, áttu vit at stuðla teimum. Við eitt sindur minni av smáligheit og øvundsjúku og eitt sindur meira av opnum sinni, vælvild og samarbeiði kundu vit rokki langt í einum samfelag sum okkara, sum júst hevur tann stóra fyrimunin at vera lítið, og tí so nógv lættari at flyta....
